Afgelopen week heb ik met mijn man en twee puberende kinderen 72 uur in een Tiny House in Zweden gebivakkeerd. In de middle of nowhere in midden Zweden je overgeven aan de natuur. “Hoe werkt zo iets mam” was een eerste opmerking van mijn dochter, toen nog in Nederland, van bijna 15. Zonder internet, geen elektriciteit, geen stromend water. Nou schat, dat betekent dat je je telefoon niet kunt gebruiken voor social media bijvoorbeeld en je niet zomaar het licht aan kan doen. In plaats hiervan gebruikte we kaarsen voor de gezelligheid en warmte. Begin mei zijn de nachten nog koud, dus met dikke sokken, trui en flink wat dekens brengen we de eerste nacht door.

Het Tiny House is niet veel meer dan een frame van hout en duurzaam plexi glas. Er staat een bed in en that’s it. Met een prachtig uitzicht over een typisch Zweeds meer. Wat een pracht! De eerste avond moeten we ons voor het avondeten redden met 4 mooie stukken vlees voor op de bbq, krieltjes, gemengde sla en een heerlijke hand made dressing.

Gelukkig zit mijn zoon nog steeds bij de scouting dus een vuurtje aanmaken is een makkie. Echter verraste het mij met hoeveel eenvoud en volgens een bepaalde routine; houtblokken doormidden hakken, het maken van een vierkant in de grote ronde ton met kleine hout, wel berken schilfers!, het vuur aanmaken en ja we hadden wel lucifers:)! Inclusief de houtskolen had hij het zo terecht om vervolgens een heerlijk goed stuk vlees te bereiden. We merkte niet op hoe snel iedereen een taak oppakte en serieus uitvoerde. De zon ging inmiddels meer zakken en zittend bij het meer genoten we. Het zelfgemaakte toetje wilde voor later bewaren. Eerst maar eens de vishengel uitgooien.

De eerste avond
Yahtzee spelen met ze vieren op een soort van bed van anderhalf meter is een uitdaging. Met kaarslicht om ons heen spelen we 1 potje. De moeheid is toegeslagen en allen duiken we met dikke sokken, dikke truien en veel dekens onder de wol. Een poging om nog een bladzijde uit mijn boek te lezen is niet gelukt. De sterren aan de lucht lonkten naar meer aandacht. Slaap lekker en weg was ik.. Halverwege de nacht werd ik wakker. Turend naar de sterren, donker, stil, echt stil, wacht ik op een vallende ster. De tweede keer word ik wakker met licht en een blauwe lucht. Ik maak direct van de gelegenheid gebruik om in de vroege ochtend, (echt vroeg!), een rondje om het huisje te maken. Om daarna toch weer dicht bij mijn partner in bed te kruipen. Toch nog maar even lekker onder de warme wol. De frisse ochtend is even wennen. Zo ook het wassen in het meer. Ze hadden ons al gezegd dat zwemmen in het meer onverstandig zou zijn. Te koud! Hier moet je toch eerst voor in de leer bij onze bekende ICE man Wim Hof. Deze eerste dag vult zich met wandelen, nietsdoen, natuur van dichtbij bekijken, wat zich vertaald naar vogels luisteren, bloemen bekijken en genieten van het klotsende water wat tegen de kant aankomt. We waren de week in Kopenhagen begonnen. Op de fiets deze prachtige hoofdstad van Denemarken verkennen heeft natuurlijk een enorm contrast om vervolgens in Zweden middenin de natuur te ontkoppelen van het alledaagse leven. Voor mij gevoel is het echt ontkoppelen. Je plugt uit en komt in een andere dimensie en frequentie. En bijna bizar hoe snel je dit leven waardeert. Stiekem misschien wel meer naar verlangt.

De tweede dag
Wij doen helemaal niets! In de avond hebben we in het vooruitzicht dat we kunnen genieten van een heerlijke bereide maaltijd bereid door een chef-kok met kennis over goed en simpel food. Het restaurant ‘In the Woods’ bevindt zich op ruim een half uur loopafstand en de chef-kok laat ons weten uit Zweden te komen, nu goed twee maanden aan het werk op deze plek, en zijn laatste restaurant waar hij chef was Noma in Kopenhagen (een van de beste restaurants van de wereld!!). Onze eigen horeca achtergrond doet ons beseffen dat we hier met een real chef te maken hebben. De keuze om uit de stad terug te keren naar Zweden en in een klein village samen te bouwen aan nature activiteiten en dit te delen met de wereld siert hem. Want laten we eerlijk zijn je werkt in een van de top restaurants van de wereld en maakt de keuze voor een nieuw onbekend pad van niets naar… We vallen die avond sneller en makkelijker in slaap. De sterren laten zich weer volop zien. De ochtend begint met een sterke zon en strakblauwe lucht. Het ontbijt voorbereiden met water koken, eitje bakken wordt routine. Het was ritueel in het meer is gewoonweg heerlijk! Als kou kleum realiseer ik mij dat ik de kou waardeer en kou goed voor je is. Toch maar wat vaker thuis onder een koude douche springen en de filosofie van de Iceman gaat door mij heen. Want dat het een mindset is en je ademhaling belangrijk is heb ik nu deze ochtenden volop ervaren. Wat heerlijk.

Na 72 uur vertrekken we en verlaten we dit prachtige land en nemen we de overweldigende natuur en de ervaring van 72 uur ontkoppelen in Zweden in onze herinnering met ons mee. Tijdens de autorit op weg naar Kopenhagen evalueren afgelopen dagen. Mijn dochter die voor aanvang van dit avontuur vroeg “Hoe werkt zo iets mam” sprak nu de woorden: “Je bent zo bezig met jezelf en intens met elkaar” dat ik het offline wel een soort van fijn vond.” Goh denk ik…dat deze generatie dit nu al zegt.

Het principe van 72 uur off grid zou een begrip moeten worden. Frequent inbouwen in ons zorgsysteem. Met andere woorden “hoe bereiken we dat we als mens vaker offline gaan?” Welke factoren zijn hierbij van belang? Voor mijzelf geldt met regelmaat de natuur opzoeken en mij terugtrekken van de bewoonde wereld. Meer leven in het moment dan je laten leiden. Ook het simpele leven van niet veel nodig hebben en je redden is heerlijk. Waarom? Omdat je het echt helemaal zelf doet en niet laat leiden door alles om je heen of bezig moet zijn met wel of niet posten.

Kunnen we dit voor onszelf met regelmaat inbouwen? In jezelf keren? Voor de een is dit de natuur intrekken voor de ander kan dit een boek lezen zijn of een hout vuurtje maken waar eerst houtblokken voor gehakt moet worden.. in Zweden hebben ze er een wetenschappelijk onderzoek aan gekoppeld met 5 verschillende mensen over de hele wereld met verschillende drukke stressvolle functies. Na 72 uur komt je lichaam in een relax stand en daalt je hartslag, en gaat je parasympatische systeem aan het werk. Gemiddeld is ons sympathische systeem aan het werk en herstellen we te weinig.

Jezelf ontkoppelen is een begrip van we in deze wereld al op de basis school moeten leren naar mijn idee. Zou dit voor iedere laag van de bevolking haalbaar zijn? In welke vorm dan ook? Zo ja, zou het “ontkoppelen” dan kunnen leiden tot gezondheid die voor iedereen toegankelijk is en dus betaalbaar?

Voor nu zou ik je willen meegeven;

Gun jezelf momenten van stilstand.